หลังจาก Facebook เข้าซื้อ Instagram ทุกคนต่างเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่จะสามารถซื้อโฆษณาบน instagram ได้เสียที ซึ่งผมเองเคยสอบถามทางทีม facebook และได้คำตอบว่าช่วงกันยายนนี้จะเริ่มปล่อยให้ทดสอบได้ แต่เมื่อวานนี้ทีม media buy ของผมพบว่าฟีเจอร์การแสดงโฆษณาบน instagram ถูกปล่อยออกมาสดๆ ร้อนๆ แต่ยังปล่อยสำหรับบาง account อยู่นะครับ ซึ่งหน้าตาเป็นไปตามรูปด้านล่างนี่แหละครับ โดยที่ Instagram จะเป็น Placement (ตำแหน่งโฆษณา) หนึ่ง ที่ให้เลือกเพิ่มเติมนอกจาก mobile news feed, desktop news feed และ desktop right column หมายความถ้าเราซื้อโฆษณาสักตัวหนึ่งเราสามารถเลือกให้แสดงที่ facebook mobile news feed และ instagram ไปพร้อมกันได้เลย

เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง?

คือคำถามแรกที่ผุดขึ้น หลังจากไล่ดูข้อมูลตามไลน์และเว็บไซต์ทั้งไทยและเทศ

รายงานล่าสุด มีผู้เสียชีวิต 27 ราย (เป็นชาวต่างชาติ 4 ราย) บาดเจ็บ 81 ราย

ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด นี่คือการก่อวินาศกรรมครั้งใหญ่ที่สุดที่กรุงเทพเคยมีมา

ในช่วง 10 ปีที่บ้านเมืองเราอยู่ในความขัดแย้ง กรุงเทพอาจจะมีระเบิดตรงนั้นตรงนี้ แต่มีคนเสียชีวิตน้อยมาก

ผมก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า ยังไงๆ ซะ คนที่แย่งชิงอำนาจกันส่วนใหญ่ก็ยังเป็นชาวพุทธ คงยังมีความละอายและเกรงกลัวแต่บาปอันเกิดจากการเข่นฆ่าเพื่อนมนุษย์

แต่เหตุการณ์ระเบิดที่พระพรหมเอราวัณค่ำวันนี้ ทำให้ผมต้องคิดใหม่เสียแล้ว

เราคงมาถึงจุดๆ นี้แล้วจริงๆ

จุดที่คนไทยบางคน พร้อมจะก่อเหตุเพื่อตอบสนองอะไรบางอย่าง แม้รู้อยู่แก่ใจว่าจะสร้างความสูญเสียให้แก่ผู้บริสุทธิ์มากแค่ไหน

—–

การเลือกเวลาและสถานที่ ดูจะมองเป็นอื่นไปไม่ได้เลยนอกจากต้องการให้ระเบิดคราวนี้ก่อความเสียหายให้มากที่สุดและให้เป็นข่าวไปทั่วโลก เพราะสี่แยกราชประสงค์ รวมถึงจุดเกิดเหตุอย่างพระพรหมเอราวัณ เป็นจุดที่นักท่องเที่ยวหลายคนต้องมาเยือน

และคงสมใจคนสั่งการ เมื่อ Reuters,  AP,  CNN, BBC และ Al Jazeera พร้อมใจกันนำเสนอข่าวบ้านเราขึ้นเป็นข่าวอันดับหนึ่งในเว็บไซต์ของเขา

—–

แล้วเราทำอะไรได้บ้าง?

น่าจะแบ่งเป็นสองส่วน คือเราไม่ควรทำอะไร และควรทำอะไร

สิ่งที่ไม่ควรทำ

1. ส่งข่าวลือต่อทางไลน์ โดยไม่มีแหล่งที่มาที่ชัดเจน เพราะจะยิ่งก่อให้เกิดความสับสนและเข้าใจผิด แหล่งที่มาที่ชัดเจนในความหมายของผมคือลิงค์กลับไปยังหน้าเว็บไซต์ของต้นทางที่อ้างอิงถึง (ไม่ว่าจะเป็นสื่อ รัฐบาล กาชาด โรงพยาบาล หรือโรงเรียน)

2. ส่งรูปของผู้เสียชีวิต มีคนในกรุ๊ปไลน์ตำหนิว่าอย่าส่งเพราะว่ามันเป็นภาพที่ไม่น่าดู แต่ผมว่าเหตุผลที่สำคัญกว่าคือเราควรให้เกียรติผู้เสียชีวิต ถ้าผมเป็นญาติใกล้ชิดกับผู้ตาย ผมย่อมไม่ปรารถนาให้ภาพของคนที่เรารักที่สุดปลิวว่อนอยู่ใน social media แน่ๆ

สิ่งที่ควรทำ

1. จัดให้มีระบบเช็คความปลอดภัยของพนักงาน ที่บริษัทของผมจะมีสิ่งที่เรียกว่า Call Tree หรือต้นไม้แห่งเบอร์โทรศัพท์ นั่นคือหัวหน้าทุกคนจะต้องมีเบอร์ลูกน้องของตัวเองทุกคน เวลาเกิดเหตุฉุกเฉิน นายใหญ่สุดของที่เมืองไทยจะเริ่มโทร.หา Director ของแต่ละแผนก Director ก็จะโทร.หา Manager, Manager โทร.หา Team Leader และ Team Leader จะโทร.หาลูกน้องในทีม ด้วยวิธีการโทร.ต่อกันเป็นทอดๆ เช่นนี้ จะทำให้เราสามารถตรวจสอบได้ว่าพนักงานทั้งหมดของเราปลอดภัยดีมั้ย

ผมหันไปถามแฟน (ซึ่งเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่เหมือนกันแต่ไม่ใช่สัญชาติฝรั่ง) ว่ามีสิ่งที่เรียกว่า Call Tree หรืออะไรที่คล้ายๆ กันมั้ย แฟนบอกว่าไม่มี ผมก็เลยอนุมานเอาว่าบริษัทจำนวนมากอาจจะยังไม่มีกระบวนการที่ว่านี้ แต่ผมขอแนะนำว่ามันเป็นสิ่งที่ทุกบริษัทควรจะมีเป็นอย่างยิ่ง

2. ช่วยเป็นหูเป็นตาให้เจ้าหน้าที่ ภาษาไทยเรามีสำนวน “เอาหูไปนา เอาตาไปไร่” ซึ่งสะท้อนลักษณะนิสัยของคนไทยได้เป็นอย่างดี

ผมว่าถึงเวลาต้องปรับตัวกันแล้วนะครับ

เห็นอะไรไม่ชอบมาพากล อย่านิ่งดูดายหรือคิดว่าธุระไม่ใช่ ก่อนอื่นเราต้องเดินออกให้ห่างจากจุดต้องสงสัย เมื่อแน่ใจแล้วว่าเราปลอดภัย ก็ควรแจ้งเจ้าหน้าที่ให้รับทราบ

เพียงแค่เรา “เอาธุระ” ซักหน่อย เราอาจจะได้ช่วยชีวิตคน

3. สวดมนต์ภาวนา ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์และคุณงามความดีคุ้มครองเจ้าหน้าที่ที่ต้องเสี่ยงภัยและเหนื่อยไม่น้อยต่อจากนี้ไป (ในขณะที่ผมนั่งพิมพ์บล็อกในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ)

และแน่นอน เราควรสวดมนต์และภาวนาให้กับผู้เสียชีวิตด้วย

เราเป็นคนศาสนาใด ก็ทำตามความเชื่อของศาสนานั้นเพื่อให้ดวงวิญญาณที่ล่วงลับได้ “กลับบ้าน”

ขอให้ดวงวิญญาณผู้บริสุทธิ์ทุกดวงไปสู่สุคติครับ

—–

ขอบคุณภาพจาก Pixabay.com

อ่านตอนเก่าๆ ได้ที่ http://anontawong.com/archives/

อ่านตอนใหม่ๆ ได้ทุกวันที่ Facebook Page Anontawong’s Musings

แชร์ประสบการณ์เส้นทางรวย จากเงิน 3 แสน เปลี่ยนเป็น 30 ล้าน ใช้เวลาแค่ 7 ปี อยากรู้ว่าทำอย่างไร ไปหาคำตอบกันค่ะ

การมีเงินหลักสิบล้าน อาจดูเป็นฝันที่เกินเอื้อมสำหรับใครหลายคน เพราะการก้าวสู่เส้นทางแห่งความมั่งคั่งย่อมต้องมีอุปสรรคมาขวางทางเสมอ แต่จากประสบการณ์ตรงของ คุณเทียนย้อย สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม จะมาแชร์ให้เรารู้ว่าเพียงการเริ่มต้นด้วยเงินทุนแค่ 3 แสน ก็สามารถเปลี่ยนเป็นเงิน 30 ล้านได้ โดยใช้เวลาเพียงแค่ 7 ปีเท่านั้น เขาทำได้อย่างไร เราไปติดตามเรื่องราวกันเลยค่ะ
ผมอยากเขียนเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ เพื่อเป็นแรงบันดาลใจ แชร์ประสบการณ์กับผู้ที่กำลังอยากเริ่มประกอบธุรกิจส่วนตัวที่ยังไม่รู้จะทำอะไร กล้า ๆ กลัว ๆ เคล็ดลับง่าย ๆ ที่ทำได้จริงไม่ต้องมโน ไม่ใช่สานต่อธุรกิจพ่อแม่ แต่ทำได้เอง อาจเป็นตัวเงินไม่มากสำหรับหลาย ๆ ท่าน แต่มันมากสำหรับผม เริ่มเลยนะครับ

รูปมาจาก: http://ithinkifeeliam.com/wp-content/uploads/2009/11/NC_i-am-a-failure.jpg

ก้าวที่ 1 สู่ความล้มเหลว

ระหว่างทางผมขับรถไปส่งของให้ที่บ้าน เห็นตึกแพลตินั่มเปิดจองทำเล ผมจึงเข้าไปทำเรื่องขอเช่า ผ่านไปสองเดือนอีกไม่กี่วันก็จะเปิดตึกละ จึงแวะเข้าไปถาม สุดท้ายเจ้าหน้าที่บอก น้องไม่เคยมีหน้าร้านขายจึงไม่มีสิทธิ ผมก็หมดหวัง แต่ผมก็อ้อนวอน เจ้าหน้าที่เห็นว่าเหลืออยู่แค่ 4 ห้องที่ทำเลไม่สวย เลยถามน้องจะเอาไหม สรุปผมก็ได้มา 1 ห้อง (นี่ล่ะครับดาวนำโชคดวงที่หนึ่ง คือ คุณได้ทำเลทองก็มีชัยไปกว่าครึ่ง)

พอได้ปุ๊บงานเข้า ใครจะช่วยทำ ผมจึงไปชวนให้พี่สาวลาออกจากงานประจำ แล้วให้ความหวังเข้าสุดฤทธิ์ว่ามันจะเวิร์ก พี่สาวผมก็ร้องไห้ แล้วบอกว่าออกมาแล้วอย่าทิ้งกันนะ ผมก็บอกแน่นอน แต่ในใจผมยังไม่รู้จะเป็นไงเลย (คุณต้องมีหุ้นส่วนที่ความคิดพร้อมจะไปกับคุณ)

คำถามยอดฮิต แล้วผมจะขายอะไร ผมยังไม่รู้เลยจะขายอะไร มีเวลาอีก 30 วัน ผมจึงไปเปิดหนังสือเส้นทางเศรษฐีในมติชน จนไปเจอคอร์สสอนทำรองเท้า ผมจึงใช้เวลา 30 วันไปเรียนตัดรองเท้า ส่วนพี่สาวผมให้ไปเรียนตัดเย็บเสื้อยืด พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าจะเกิดไรขึ้น (ไม่มีการวางแผน แล้วไปตายเอาดาบหน้า คือความผิดมหันต์ตั้งแต่แรก)

สุดท้ายผมได้ออกมาเปิดโรงงานทำรองเท้าแตะ พนักงานสามคน (ทาวน์เฮาส์เล็ก ๆ) ผมต้องวิ่งวุ่นไปซื้อวัตถุดิบ แล้วกลับมาทำ แล้วไปส่งเข้าร้าน แถมต้องเฝ้าร้านอีก ชีวิตบัดซบมาก ชีวิตผมช่วงนั้น Loss in decade ไม่ได้เจอใครเลย (ถ้าคุณเป็นศูนย์กลางของการทำทุกสิ่ง คุณก็เตรียมตัวตายไปกับงานเลย)

ส่วนพี่สาวผมก็ไปจ้างเพื่อนเขาตัดเย็บ สกรีนแล้วออกแบบลายไทย เพราะน่าจะขายลูกค้าต่างชาติได้ โดยช่วงนั้นพี่สาวผมก็จะเฝ้าหน้าร้านเป็นหลัก เชื่อไหมครับว่าเดือนหนึ่งขายรองเท้าแตะได้วันละ 400 เสื้อวันละ 2,000 คิดเอาครับจะรอดไหม (ถ้าคุณทำในสิ่งที่ไม่ถนัด มันจะออกมาเป็นขยะเต็มร้าน)

ผมฝืนแบบนี้มา 1 ปี ใครบอกว่าเป็นเจ้านายตัวเองมันสบาย ขอบอกบัดซบมาก ๆ บางวันขายได้วันละ 49 บาท รองเท้าแตะหนึ่งคู่ ผมกลับมานั่งคิดวางแผนใหม่ว่าไม่ใช่ละ (ผมเริ่มวางแผนละ) กว่าจะเริ่มวางตอนนั้นขาดทุนไปละ 5 แสน ผมจึงต้องประกาศปิดโรงงานทำรองเท้าแตะ พร้อมต้อง Lay Off พนักงานทั้งหมด แต่เสื้อยืดลายไทยยังขายต่อไป (ถ้าคุณทำในสิ่งที่คุณอยากทำแต่ตลาดไม่ได้ต้องการ คุณก็จะได้ใช้มันเพียงคนเดียว)

ผมจึงเริ่มไปโบ๊เบ๊…